ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΕΠΟΥΔΕΣ της Lillian Hellmann

« Οι Μικρές Αλεπούδες» αποτελούν  το γνωστότερο έργο της Lillian Hellman,η οποία κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου τράβηξε την προσοχή του θεατρικού κόσμου με την στέρεη τεχνική της     και           τους καλοστημένους         χαρακτήρες  των έργων της.

Στις «Μικρές Αλεπούδες» η απροσδόκητη είσοδος του κακού ξεσκεπάζει τις ανθρώπινες αδυναμίες,τις μικρότητες και εκβιάζει τις αποκοιμισμένες συνειδήσεις. Την ίδια στιγμή τα ανυποψίαστα πρόσωπα του έργου (τα θύματα) είτε αφυπνίζονται κι αυτά, είτε καταρρέουν οριστικά.

Το έργο αποτυπώνει με ωμό ρεαλισμό τον αλληλοσπαραγμό μιας οικογένειας του αμερικάνικου Νότου. Έχοντας ως βασικό κίνητρο το κέρδος τρία αδέλφια εξυφαίνουν μακιαβελικές συνωμοσίες,ο ένας σε βάρος του άλλου,και όλοι μαζί σε βάρος του συζύγου της αδελφής. Παράλληλα άλλα τρία πρόσωπα(η γυναίκα και ο γιος του ενός αδελφού,η κόρη της αδελφής) κινούνται σε ένα δεύτερο επίπεδο ως αντιστικτικές μελωδίες. Ο γιος είναι κακός σαν τον πάτερα του και η κόρη καλή σαν τον πάτερα της. Η κληρονομικότητα αποτελεί  καθοριστικό παράγοντα στην διαμόρφωση των χαρακτήρων και στην τελική λύση του δράματος.

Η συγγραφέας προχωράει στην εξιδανίκευση της παλιάς αριστοκρατίας του Νότου και στην απόρριψη της νεόπλουτης αστικής  τάξης που την διαδέχτηκε. Το κυριότερο πλεονέκτημα του έργου είναι ότι προσφέρει στους ηθοποιούς αβανταδόρικους ρόλους, καλοζυγισμένους και αρμονικά δομημένους,ενώ οι συγκρούσεις διαγράφονται με ενάργεια και το παιχνίδι  είναι καλά μοιρασμένο. Η Hellman γνωρίζει να εισάγει,να αναπτύσσει και να λύνει το δράμα με μια αξιοσημείωτη μαστοριά.

«Οι Μικρές Αλεπούδες» γυρίστηκαν ταινία το 1941,με πρωταγωνίστρια την Μπέτι Ντέιβις. Στην Ελλάδα παίχτηκαν το 1972-73 στο θέατρο Διάνα από το θίασο της Κατερίνας, με την ΄Ελλη Λαμπέτη, να  ερμηνεύει τον ρόλο της Ρεγγίνα.

Η ραδιοφωνική ηχογράφηση του έργου έγινε το 1988, σε σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη.

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Μάρθα Βούρτση, Τρύφων Καρατζάς, Θόδωρος Έξαρχος, Νίκος Παπαδόπουλος, Δημήτρης Τσούτσης,Ράνια Οικονομίδου, Μαρία Μαρτίκα, ΄Ερση Μαλικένζου, Κώστας Κοντογιάννης, Χρήστος Πολίτης

.................................................................http://www.megaupload.com/?d=XOW6HK9V
                                                 http://rapidshare.com/files/423380322/MIKRES_ALEPOUDES.mp3

Η Αμερικανίδα δραματουργός Lillian Ηellman γεννήθηκε το 1905 και πέθανε το 1984. Το πρώτο της έργο The Children’s Hour (1936),προκάλεσε ασυνήθιστο ενδιαφέρον με την ιστορία μιας νευρωτικής μαθήτριας που κατηγορεί άδικα τις δασκάλες της για λεσβιασμό. Με το Little Foxes (1939) και το Watch on the Rhine (1941),που υποστήριζε την αναπόφευκτη είσοδο της Αμερικής στον   αγώνα κατά του φασισμού. Η Hellman εκπλήρωσε τις υποσχέσεις που έδωσε στο ξεκίνημα της. Στο Another Part of the Forest(1946),επιστρέφει στην ιστορία που προηγήθηκε των «Μικρών Αλεπούδων» της. Το The Autumn Garden(1951) είναι μια δυνατή ομαδική σκηνή πάνω στην απόγνωση και το Toys in the Attic (1960)μια διεισδυτική μελέτη της αποτυχίας και της κτητικότητας.

Η Hellman διασκεύασε επίσης αρκετά μυθιστορήματα για τη σκηνή. Η Hellman μετέφρασε στην αγγλική γλώσσα αρκετά γαλλικά έργα,ενώ με τον Richard Wilbour,έγραψε το λιμπρέτο για την μουσική εκδοχή του έργου του Βολταίρου Candide (1955).Το 1931 συνάντησε το συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Dashiell Hammett,ο οποίος παρέμεινε σύντροφος της μέχρι το θάνατό του,το 1961. Ο γυναικείος μονόλογος Lillian(1986) του Γουίλλιαμ Λους είναι βασισμένος στο αυτοβιογραφικό της έργο Scoundrel Time(1976).

Την ηχογράφηση προσφερει στους φίλους του blog o Γιάννης Χ. -Τον ευχαριστούμε θερμά.

Σαπφώ Νοταρά, η σπουδαία!

ΗΣαπφώ Νοταρά ίσως να είναι η πιο αδικημένη μορφή του σύγχρονου θεάτρου.Άνθρωπος κλειστός, μοναχικός αλλά με ταλέντο που ξεχειλίζει η Νοταρά αποτέλεσεγια τους σκηνοθέτες της εποχής της, την ωραία - άσχημη καρατερίστα με τη μοναδικήβραχνή - πνιχτή φωνή.  Η Σαπφώ έζησε μιαζωή μοναχική, μακριά από τη δημοσιότητα, που απεχθανόταν κι έφυγε τόσο ήσυχαόσο κι ο βίος που διήγε.

            Υπήρξε βαθιά μορφωμένη (είχετελειώσει το Εμπορικό Πανεπιστήμιο σε μιαν εποχή όπου ελάχιστες γυναίκες συνέχιζανστην τριτοβάθμια εκπαίδευση) και μόνο λίγο πριν το τέλος της ζωής πρόλαβε ναπαίξει κάποια πράγματα που ανέδειξαν τόσο το εύρος του πραγματικού τηςταλέντου, όσο και την πραγματική χροιά της φωνής της.

            Γεννημένη το 1907 στο Ηράκλειο τηςΚρήτης, σπούδασε ηθοποιός στη δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου,επιλέγοντας ως ψευδώνυμο, αντί του πραγματικού της Χάνδακα, το όνομα του δρόμουόπου βρισκόταν η σχολή. Εμφανιζόμενη στο θέατρο, δούλεψε δίπλα σε σπουδαίουςηθοποιούς, όπως η Κοτοπούλη, η Κατερίνα, η Βασιλειάδου (η άλλη ωραία-άσχημη).Γνωστή όμως και ιδιαίτερα δημοφιλής έγινε με τη συμμετοχή της στις 30 ταινίεςπου έπαιξε -από το 1951 ως το 1970-, όπου και οι διαχρονικές ατάκες της: «Εδώμέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα!» και «Μπουρλότο!». Προτελευταία της θεατρικήεμφάνιση ήταν το θεατρικό έργο «Φιλουμένα Μαρτουράνο» με την Έλλη Λαμπέτη όπουκατείχε το ρόλο της Ροζαλίας ενώ συγκλονιστική υπήρξε στην τελευταία θεατρικήτης εμφάνιση. Πρόκειται για το έργο «Πορνογραφία*» κι αξεπέραστη έχει μείνει η ερμηνείατης στην «Στην οδό του Μπλαμαντώ» σε στίχους Ζαν Πωλ Σαρτρ, διασκευή ΑλέξηΣολομού και μουσική Μ. Χατζιδάκι. Αυτή ήταν και η τελευταία εμφάνιση της Νοταρά- περίπου δυόμισι χρόνια πριν από τον θάνατό της.

            Στα χρόνια που ο Χατζιδάκις ανασύστασεκαι διεύθυνε το Τρίτο Πρόγραμμα, κάλεσε κοντά του τη Νοταρά αξιοποιώντας κιαναδεικνύοντας το ταλέντο της. Εκείνη την περίοδο ηχογραφήθηκαν τέσσεραδιηγήματα του Αλ. Παπαδιαμάντη. «Όνειρο στο κύμα», «Φώτα ολόφωτα», «Τομοιρολόγι της Φώκιας» καθώς και το «Έρωτας στα χιόνα». Παράλληλα με όλα αυτά,το 1977 λαμβάνει μέρος ως Πρώτη Κορυφαία στις Τρωάδες σε μετάφραση καιδιδασκαλία του Γ. Τσαρούχη. Στον αντίποδα η Σαπφώ συμμετέχει (τέλη 1979) στη Λιλιπούποληκρατώντας το ρόλο της Μάγισσας Μπρουχίλντας. Οι συμμετοχές της είναι κάμποσεςκι έλαβαν χώρα σε εορταστικά / επετειακά επεισόδια της Λιλιπούπολης.  Με αυτή τη φωνή έμεινε αξέχαστη στο ραδιόφωνοως θρυλική Κλημεντίνη στο «Ημερολόγιο ενός θυρωρού» και ως «Κυρία Κυριακή» στηνπαραγωγή του Κ. Π. Παναγιωτόπουλου.

            Σήμερα, λοιπόν, με αυτή την ανάρτησητιμούμε το πρόσωπό της. Δυσκολεύτηκα σχετικά με το τι θα έπρεπε να αναρτήσουμεδεδομένου ότι όσα έχω στην κατοχή μου είναι μικρά κι ίσως να μην καταδεικνύουντο εύρος του ταλέντου της. Στην κατοχή μου έχω τις τέσσερις από τις λιγοστές συμμετοχέςτης στη ιστορική Λιλιπούπολη, την ανάγνωση των τριών εκ των τεσσάρων παπαδιαμαντικώνδιηγημάτων, κάποια πράγματα που κυκλοφορούν στο εμπόριο (συμμετοχή της στηΦιλουμένα, δίσκος Πορνογραφία του Μ. Χατζιδάκι, συμμετοχή της σε ραδιοθεατρικήπαράσταση δοθείσα από τη Ρ/Τ), μιαν απαγγελία της στο «Τραγούδι της Μάνας» (μιασχετικά καλή ηχογράφηση) και το δώρο των συνδιαχειριστών μου, τις Τρωάδες τουΕυριπίδη σε διδασκαλία Τσαρούχη. (για λόγους δεοντολογίας δε δημοσιεύουμευλικού του εμπορίου)

Δύο«πακέτα» διαφορετικού περιεχομένου περιλαμβάνει η σημερινή μας ανάρτηση:

Πακέτο 1

http://rapidshare.com/files/419438205/Sapfo_Notara.rar.html

Πακέτο2

http://rapidshare.com/files/419471479/Notara_2.rar.html

*«Μουσικό θέαμα σε δύο πράξεις με τραγουδιστές, ηθοποιούς, χορωδούς, χορευτέςκαι μικρή ορχήστρα. Ανέβηκε στο θέατρο "Σούπερ Σταρ" καθυστερημένα,στις 17 Οκτωβρίου 1982, και κατέβηκε εσπευσμένα στις 8 Δεκεμβρίου του ίδιουχρόνου, λόγω ελλείψεως θεατών», όπως σημειώνει ο Μ. Χατζιδάκις στο βιβλίο πουσυνοδεύει το δίσκο της μουσικής παράστασης.

Επιπλέον:

            1. Όποιος εκ των αναγνωστών έχει στηνκατοχή το τέταρτο διήγημα αναγνωσμένο από τη Σαπφώ Νοταρά ας επικοινωνήσει μαζίμας. Θα είναι πολύτιμη η προσφορά τους. Ευχαριστούμε προκαταβολικά!

 

2. Μια άκρως μελαγχολική εικόνα τηςδιαβίωσης της Νοταρά δίνει ο Νίκος Θωμόπουλος στην ιστοσελίδα Cinema info: «Τοάβατο της μοναξιάς της δεν το πάτησε ποτέ κανείς. Στη διάρκεια της ημέρας τηνέβλεπες συχνά να κάθεται μονάχη της στο τραπεζάκι κάποιου καφενείου, ναμηρυκάζει τη θλίψη της, να ηλεκτρίζεται στη θέα των απόμαχων της ζωής και νακαπνίζει τα κόκκινα τσιγάρα της. Οι άνθρωποι του θεάματος δεν της φέρθηκανκαλά, δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τον αρχαίο σπαραγμό της». Και πιο κάτω: «ΟΓιάννης Τσαρούχης συνέλαβε το πραγματικό της ταλέντο και της δίνει τον ρόλο τηςκορυφαίας του χορού αλλά και όλα τα χορικά των "Τρωάδων". Υπέφερε απόσοβαρή αρθρίτιδα και σάκχαρο, λόγω των γλυκών που έτρωγε συχνά, για να ξεγελάτην πείνα της, λόγω των πενιχρών εσόδων της. Κανένας πολιτιστικός σύλλογος ήκρατικός φορέας δεν νοιάστηκε γι' αυτήν. Άλλωστε η πλειονότητα των συναδέλφωντης τη θεωρούσε απλώς ένα κωμικό πρόσωπο».

3. Στο «πικάπ» ακούμε την Έλλη Λαμπέτη,Δημήτρη Παπαμιχαήλ & Σαπφώ Νοταρά στο έργο Φιλουμένα Μαρτουράνο, ηχογράφησητου 1978. Το παρόν αρχείο ήχου πωλείται στο εμπόριο, ως εκ τούτου αποτελείμονάχα ηχητική αναφορά και δε διατίθεται.

Καλέςακροάσεις

Σείριος

Εκδήλωση για την "Ημέρα του Ηθοποιού" στις 20 Σεπτεμβρίου

Σε τέσσερις αξέχαστους ηθοποιούς, που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα είναι αφιερωμένη η φετινή «Ημέρα του Ηθοποιού», στο Μάνο Κατράκη, την Ελλη Λαμπέτη, τη Μελίνα Μερκούρη και τον Δημήτρη Χορν. «Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες», τα λόγια του Κωνσταντίνου Καβάφη λειτουργούν ως μότο της εκδήλωσης που διοργανώνει το «Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών» και θα πραγματοποιηθεί στο Ηρώδειο στις 20 Σεπτεμβρίου.
Ο Μάνος Κατράκης, η Έλλη Λαμπέτη, η Μελίνα Μερκούρη και ο Δημήτρης Χορν υπηρέτησαν τον χώρο του θεάτρου με υψηλό αίσθημα ευθύνης, προσφέροντας στον πολιτισμό με τις επιλογές και τη στάση τους.
Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών τιμά τη μνήμη τους με αφορμή την ημέρα του Ηθοποιού με μία εκδήλωση σκηνοθετημένη από τον Σπύρο Ευαγγελάτο.
Για τον Μάνο Κατράκη θα μιλήσει ο Βασίλης Κολοβός, για την Έλλη Λαμπέτη η Βέρα Κρούσκα, για την Μελίνα Μερκούρη ο Κωνσταντίνος Αλαβάνος και για τον Δημήτρη Χορν ο Γιώργος Γεωγλερής, πάνω σε μια ιδέα που υλοποίησε ο Γιώργος Κιμούλης ενώ κύριος ομιλητής θα είναι ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί με την οικονομική υποστήριξη του Δήμου Αθηναίων στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στις 20 Σεπτεμβρίου 2010 στο Ηρώδειο.

ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ του Φιοντόρ Μιχαΐλοβιτς Ντοστογιέφσκι

Το ρώσικο θέατρο και η ρωσική λογοτεχνία μας έχουν απασχολήσει στο παρελθόν τόσο στο ραδιοφωνικό όσο και στο τηλεοπτικό θέατρο. Το θέατρο της Ρωσίας έχει τις ρίζες του στο βαθύ παρελθόν. Στη δημιουργία της θεατρικής τέχνης συντελούν, με τα έργα τους, αντιπρόσωποι του κριτικού ρεαλισμού, όπως ο Πούσκιν, ο Γκόγκολ, ο Γκριμπογιενίωφ, Σαλτινώφ, Λέρμοντωφ, Οστρόφσκι, Τουργκένιεφ, Τολστόι, Τσέχωφ, Γκόρκι. Το ίδιο βαθιές ρίζες έχει και η λογοτεχνία της Ρωσίας. Από τον 19ο αιώνα αρχίζει η απεξάρτηση της ρωσικής λογοτεχνίας από τα θρησκευτικά θέματα και τις ελληνοβυζαντινές επιρροές. Ο ρεαλισμός εισάγεται από τον Γκόγκολ, Σεντρίν, Νεκράσωφ, Τουργκένιεφ, ενώ ο πεζός λόγος έφτασε στα ύψη με τους κορυφαίους της παγκόσμιας λογοτεχνίας Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Τσέχωφ.

Τα αριστουργήματα αυτών των σημαντικών δημιουργών είναι ιδιαίτερα αγαπητά στους Έλληνες και κατά κάποιο τρόπο υιοθετήθηκαν από την ελληνική κουλτούρα. Ίσως επειδή βαθιές είναι και οι ρίζες που ενώνουν αυτούς τους δύο πολιτισμούς.

Ελάτε λοιπόν στις Λευκές νύχτες του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Εύχομαι καλή ακρόαση…

ΥΠΟΘΕΣΗ
Αγία Πετρούπολη… Μια μοιραία πόλη για τους ήρωες μας. Ένας εικοσιεξάχρονος νέος, μοναχικός και ονειροπόλος περιπλανιέται μια νύχτα στην Πετρούπολη που έχει ερημώσει καθώς όλοι ξεσηκώθηκαν και πήγαν να ξεκαλοκαιριάσουν στην εξοχή. Στην προκυμαία του καναλιού, πολύ κοντά στα κάγκελα, στέκεται μια γυναίκα και κλαίει. Ένα τυχαίο συμβάν στέκεται η αιτία να γνωριστούν. Κάποιο μυστικό βασανίζει τη σκέψη της κοπέλας και αποφασίζει να το εμπιστευτεί στον νέο. Του δίνει ραντεβού για την επόμενη νύχτα, με έναν όρο όμως : να μην την ερωτευτεί…

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ – ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΥΗ - ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ: Ιουλία Ιατρίδου

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Σοφία Μιχαλίτση

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιώργος Θεοδοσιάδης

ΠΑΙΖΟΥΝ: Βέρα Ζαβιτσιάνου, Ανδρέας Μπάρκουλης, Έλλη Ξανθάκη, Λουκιανός Ροζάν, Νίκος Παπαναστασίου

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 1 ώρα και 47 λεπτά

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ Α΄ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ: 1966 (2 Νοεμβρίου)

ΛΙΓΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Το ατμοσφαιρικό διήγημα Λευκές Νύχτες, που γράφτηκε το 1848, έχει μεταφερθεί αρκετές φορές στην μικρή οθόνη, τόσο στη ρώσικη όσο και στην ευρωπαϊκή τηλεόραση, στην Ιταλία, στην Ισπανία κ.α. Επιπλέον το έργο έχει μεταφερθεί στο ρωσικό κινηματογράφο το 1992. Στην Ελλάδα έχει διασκευαστεί λίγες φορές για το θέατρο. Η τελευταία είναι με το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Πάτρας το 2002, με πρωταγωνιστές τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο και την Φένια Παπαδοδήμα.

ΦΙΟΝΤΟΡ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

Ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι υπήρξε κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ρωσικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1821 στη Μόσχα. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικών της Αγίας Πετρούπολης. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης. Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και η προσφορά του στην παγκόσμια λογοτεχνία είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Θεωρείται ως ο μεγαλύτερος μυθιστοριογράφος όλων των εποχών και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α'. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Στα χρόνια της φυλάκισης και εξορίας του αντλούσε δύναμη από μια Καινή Διαθήκη που είχε μαζί του. Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος γιά να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: Ο παίκτης, Οι αδερφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι. Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού "Πολίτης" και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Πέθανε το 1881 στην Πετρούπολη σε ηλικία 60 ετών.

Ευχαριστούμε τον Nikos Ps για το έργο και το κείμενο.

http://www.megaupload.com/?d=NBYMXDF5

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ του Aldo De Benedetti

Αγαπητοί φίλοι του Θεάτρου στο Ραδιόφωνο, καλησπέρα σας!
Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσα ζευγάρια μάτια διαβάζουν την ίδια αγγελία για την ενοικίαση ενός διαμερίσματος είτε στο δρόμο είτε στην εφημερίδα είτε μπροστά στο ίδιο το διαμέρισμα;
Πολλά, θα μου πείτε.


Για δυο ανθρώπους όμως που ενδιαφέρθηκαν για το ίδιο διαμέρισμα – όπως στο σημερινό μας έργο _ η μοίρα ύφανε το πεπρωμένο τους ή όπως συχνότερα λεμέ στις μέρες μας « Οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμότησαν» για να βρεθούν οι πορείες τους.
Πρόκειται για μια ερωτική κωμωδία, που κατά την εξέλιξή της εμφανίζει και σκηνές ερωτικού δράματος, χωρίς ωστόσο ο συγγραφέας να απομακρύνεται από την αρχική του επιλογή δηλ την ανάλαφρη ερωτική κωμωδία.
Ακούγεται ευχάριστα και λειτουργεί ως ένα ηχητικό αναλγητικό κατά του πονοκεφάλου που μας ταλαιπωρεί όλους όσοι κινούμαστε μέσα στο βομβαρδισμένο οικονομικό τοπίο της χώρας μας.
Γι αυτό μην αντισταθείτε στο έργο. Παραδοθείτε στο στόρι του με τον Ρενάτο να διαθέτει οικονομική ευμάρεια τέτοια, που φαντασιώνει την…ράφτρα - επιτηδευματία τόσο που σκέφτεται – φωναχτά - πως αντί να βγάζει η ίδια το ψωμί της καλύτερα είναι να την ταΐζει αυτός και δέχεται να παντρευτεί πριν καν μάθει το όνομα του.
Μάλλον στο βάθος διακρίνουμε τον βασικό πυρήνα πολλών παραμυθιών με τον πρίγκιπα και την φτωχή κοπέλα , προσαρμοσμένο όμως στη σύγχρονη εποχή. Και η φτωχή κοπέλα εδώ έχει απόψεις, πεποιθήσεις και …όνειρα που ως μεγαλόψυχος ο σύγχρονος πρίγκηψ δεσμεύεται να τα αποδεχτεί.


Ως εδώ όμως η κριτική παρουσίαση του έργου. Προσωπικά το απόλαυσα « κρυμμένος σε μια γωνιά του χωροχρόνου» του διαμερίσματος» τους κάπου στην Ιταλία φαντάζομαι, αλλά η δράση του αναλγητικού που λέγαμε τελείωσε μαζί με το έργο. Οι φωνές των θυγατέρων μου με ανέφεραν στη σκληρή πραγματικότητα ( από την οποία δραπετεύουμε κάθε φορά που ακούμε θέατρο, η αλήθεια να λέγεται) και θυμήθηκα τα έξοδά τους για το σχολείο αλλά και για τα φροντιστήριά τους, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με τους άγρια κουτσουρεμένους μισθούς μας!

ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ ΒΙΚΤΌΡ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ , ΜΟΥΣΙΚΉ ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ ΛΙΤΣΑ ΠΑΡΙΣΑΚΗ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΝΤΑΝΟΥ
Παίζουν οι ηθοποιοί: ΚΩΣΤΑΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, ΑΓΝΗ ΒΛΑΧΟΥ, ΤΖΕΝΗ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ,ΧΑΡΗΣ ΜΑΝΤΑΣ,ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΗΣ, ΜΠΕΜΠΑ ΜΩΡΑΪΤΟΠΟΥΛΟΥ,ΣΙΜΟΝΗ ΞΥΝΟΠΟΥΛΟΥ,ΠΟΠΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ,ΝΙΚΟΣ ΠΑΓΚΡΑΤΗΣ,ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ,ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΟΧΌΟΥ

Αφαιρέσαμε προσωρινά τους συνδέσμους γιατί το έργο δεν ήταν ολοκληρωμένο ευχαριστούμε τον argik60 για την ενημέρωση

΄Ετοιμο http://www.megaupload.com/?d=VJUGBSUG

Μελό

, του Ανρί Μπέρνστάιν

Η λέξη μελό που λέμε και στα ελληνικά όταν μιλάμε για ταινίες με Βούρτση- Ξανθόπουλο, είναι γαλλική. Είναι δε συντόμευση του ελληνογενούς γαλλικού mélodrame που προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό μέλος και το αρχαίο ελληνικό δράμα - δρω. Στο Mélo, λοιπόν, ο Pierre Belcroix και ο Marcel Blanc είναι βιολιστές και παλιοί φίλοι που ζουν στο Παρίσι τη δεκαετία του 1920. Ενώ ο Marcel έχει γίνει διάσημος και ο Pierre δεν έχει, και οι δύο είναι ευχαριστημένοι με τη ζωή τους. Ο Pierre έχει παντρευτεί την επίσης μουσικό Romaine. Ο Marcel ερωτεύεται τη Romaine - Maniche (Μανίτα (!) στα ελληνικά), η οποία αφού περνά από σαράντα κύματα συνειδητοποιεί ότι τους αγαπά και τους δύο και ... τη συνέχεια θα την ακούσετε μόνοι σας.

Στο έργο εκτελείται (και με τις δύο έννοιες) συχνά το θέμα από την πρώτη σονάτα του Brahms για βιολί και πιάνο αλλά τα φάλτσα ξεχνιούνται μετά την υπέροχη συνοδεία του Χατζηδάκη.
Ο Αλεξανδράκης είναι νέος και δυσκολεύεται να παίξει τον ώριμο, ο Κωτσόπουλος είναι ώριμος και δυσκολεύεται να φανεί νεώτερος, η Αρώνη όμως στην καλύτερη ηλικία της, σε μια απίθανη ερμηνεία δίνει με τη φωνή της όλα τα συναισθήματα που νιώθουν και οι τρεις. Στο έργο υπάρχουν κι άλλοι χαρακτήρες που θα τους ξεχάσετε σύντομα.

Το έργο ευτύχησε το 1987 σε μια μαγευτική μεταφορά στη μεγάλη οθόνη από τον μαιτρ Αλέν Ρενέ. (Από αυτή τη μεταφορά και οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενό μας).

Ο Ρενέ έστησε και φώτισε και συμβούλεψε έξοχα τους ηθοποιούς του και κίνησε έξοχα την κάμερα εξωραΐζοντας τους ξιπασμένους μονολόγους και διαλόγους του Μπέρνστάιν. Μια ταινία που κέρδισε δύο βραβεία Σεζάρ και υποψηφιότητες για άλλα έξι. Άμα τη βρείτε κάπου, μη τη χάσετε και γράψτε μας τις εντυπώσεις σας και τις συγκρίσεις.

Αν και ως κοινό του ραδιοφωνικού θεάτρου είστε ασκημένοι στην ενδυματολογία, στη σκηνογραφία, στον φωτισμό και τη σκηνοθεσία, στήνοντας ο καθένας μια διαφορετική παράσταση στο μυαλό του την ώρα που ακούτε το ραδιοφωνικό θέατρο,εμείς προβοκατόρικα
παραθέτουμε αυτές τις φωτογραφίες από την κινηματογραφική μεταφορά του έργου για να σας προκαλέσουμε συγκρούσεις, ερωτηματικά αναθεωρήσεις και συμπεράσματα.

Στο ελληνικό θέατρο τον Πιέρ έπαιξε ο Κώστας Καστανάς, τον Μαρσέλ ο Νίκος Ζιάγκος και την Ρομέν - Ρομανίτα - Μανίτα η Κατερίνα Βασιλάκου στο θέατρο Πανελλήνιον τη σαιζόν 1994-95. (Μετά και από αυτή την πληροφορία περιμένουμε το δικό σας ιδανικό κάστινγκ. Σε ποιους θα δίνατε τους ρόλους;)

Παίζουν: Μαίρη Αρώνη, Αλέκος Αλεξανδράκης, Θάνος Κωτσόπουλος
Μετάφραση και διασκευή για το ραδιόφωνο: Δημήτρης Κωνσταντινίδης
Ηχογράφηση: 1954
Μουσική σύνθεση και εκτέλεση: Μάνος Χατζηδάκης

Την ηχογράφηση προσφέρει στους φίλους του blog ο Γιάννης. Τον ευχαριστούμε θερμά.

Το Μελό στο rapidshare, το Μελό στο megaupload